Ο Θ. Λυμπερόπουλος σχολιάζει τη σύνδεση των ταξί με την προεκλογική περίοδο

«Όσο περνάει ο χρόνος και φτάνουμε πιο κοντά στην προεκλογική περίοδο τόσο θα εντείνονται οι προσπάθειες προσέγγισης του κλάδου μας απ’ όλους τους κομματικούς οργανισμούς».

Είναι παλιά και πολυφορεμένη τακτική, αλλά η αποτελεσματικότητά της ελέγχεται, για να μην πω ότι είναι εντελώς μηδενική. Η εποχή της «πράσινης» και της «γαλάζιας» σημαίας στα χέρια των -συνήθως- βολεμένων χειροκροτητών φαντάζει τόσο μακρινή όσο και η απόσταση που έχουν τα περισσότερα κόμματα με την ελληνική κοινωνία και τα προβλήματά της. Οι σύγχρονοι κομματικοί μηχανισμοί δυσκολεύονται να πείσουν τον λαό, όχι μόνο για το πρόγραμμα των κομμάτων τους, αλλά κυρίως για τις πραγματικές τους προθέσεις. Στα μάτια των ψηφοφόρων μοιάζουν με πλασιέ ελπίδας, αλλά πριν από αυτούς πέρασαν χιλιάδες άλλοι που πούλησαν σκάρτο εμπόρευμα. Εμπόρευμα που δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ και για τίποτα.

Ο κλάδος των ταξί είχε πάντοτε ιδιαίτερη σημασία στον πολιτικό σχεδιασμό των κομμάτων. Όχι μόνο επειδή αποτελεί μια συμπαγή και πολυπληθή επαγγελματική ομάδα, αλλά και γιατί οι ταξιτζήδες επικοινωνούν καθημερινά με χιλιάδες πολίτες σε κάθε πόλη, σε κάθε γειτονιά όλης της χώρας.

Η άποψη που έχει η συντριπτική πλειονότητα των αυτοκινητιστών ταξί για το κυβερνητικό έργο και τη στάση της αντιπολίτευσης και στον πρόσφατο νόμο (Ν. 4530/2018) για τις επιβατικές μεταφορές, όπως και στον αγώνα μας εναντίον των πολυεθνικών για τον αθέμιτο ανταγωνισμό, είναι συγκεκριμένη και αταλάντευτη. Από τη μια υπάρχει μια κυβέρνηση που προσπαθεί να λύσει προβλήματα που δημιούργησε, όχι μόνο η οικονομική κρίση, αλλά και η νεοφιλελεύθερη πολιτική που άσκησαν προηγούμενες κυβερνήσεις. Στον βαθμό που της επιτρέπεται (βλ. κοινοτικές οδηγίες, μνημονιακές απαιτήσεις κ.λπ.), νομοθετεί με βάση το δίκαιο των πολλών και την προστασία των αδυνάτων αλλά και αυτών που επλήγησαν περισσότερο σε οικονομικό και εργασιακό επίπεδο. Μελανό σημείο παραμένει η στάση των Ανεξάρτητων Αρχών (ΑΑΔΕ, Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων κ.λπ.), που αν και γνωρίζουν τις παραβάσεις που έχουν γίνει, αδρανούν, με αποτέλεσμα να διαιωνίζεται μια κατάσταση την οποία έχει πληρώσει πανάκριβα ο ελληνικός λαός. Από την άλλη, υπάρχει μια αντιπολίτευση στην οποία κυριαρχούν η φιλομνημονιακή πολιτική και η διάθεση για κατάργηση κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους. Στην κορυφή αυτής της αντικοινωνικής πολιτικής πυραμίδας βρίσκεται η Νέα Δημοκρατία και ακολουθούν το Κίνημα Αλλαγής, το Ποτάμι και διάφοροι άλλοι που συμπληρώνουν το… τρενάκι του τρόμου.

Επειδή μόνο η Νέα Δημοκρατία μπορεί να χαρακτηριστεί κόμμα εξουσίας (οι υπόλοιποι έχουν αποδεχτεί τον ρόλο τους ως δεκανίκια και συμπληρώματα εξουσίας), είχαμε την απαίτηση ως κλάδος να μας αντιμετωπίσει με σεβασμό. Να ακούσει τα προβλήματά μας, να συζητήσει μαζί μας, ακόμη κι αν δεν υπήρχε ταύτιση απόψεων. Οι κλειστές πόρτες δεν ήταν επιλογή δική μας, αλλά της ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας. Η «μισή προσέγγιση» που έγινε μέσω του Κώστα Α. Καραμανλή είχε -όπως αποδείχτηκε- μόνο τυπικό και όχι ουσιαστικό χαρακτήρα.

Όποιος στόχευε στην καρδιά του επαγγελματία αυτοκινητιστή, όποιος ενεργούσε παράνομα και καταχρηστικά, ξαφνικά έγινε φίλος και προστατευόμενος των στελεχών της ηγετικής ομάδας του κόμματος της ΝΔ. Η Uber, με χιλιάδες καταδίκες και επιβολή προστίμων εκατομμυρίων ευρώ για παραβάσεις της νομοθεσίας σχεδόν σε όλο τον κόσμο, βρήκε καταφύγιο στην Πειραιώς. Ποιος μπορεί να ξεχάσει ότι ο κ. Κυρανάκης ξενάγησε με θέρμη τα στελέχη της Uber στα γραφεία του κόμματος; Ποιος μπορεί να ξεχάσει το κήρυγμα αγάπης και συμπάθειας για την αμερικανική πολυεθνική που έβγαλε η κυρία Μπακογιάννη φιλοξενούμενη σε τηλεοπτική εκπομπή του Πάνου Παναγιωτόπουλου;

Στη διαμάχη του κλάδου με την Beat η Νέα Δημοκρατία, όχι μόνο δεν κράτησε ουδέτερη στάση (εννοείται ότι δεν περιμέναμε καμία βοήθεια από τη νεοφιλελεύθερη ομάδα του Κυριάκου Μητσοτάκη), αλλά τάχθηκε, μάλιστα, εναντίον χιλιάδων αυτοκινητιστών και υπέρ της γερμανικής πολυεθνικής και των υπαλλήλων της στην Ελλάδα. Το πρωθυπουργικό διάγγελμα του Κυριάκου, οι «κορόνες» του Αδωνι και του Χατζηδάκη και τα συμπληρώματα στήριξης της Γεννηματά και του Θεοδωράκη αποτυπώνουν με ακρίβεια και με τον πιο πειστικό τρόπο πώς αντιλαμβάνονται το επάγγελμα του ταξιτζή και το μέλλον του οι συγκεκριμένοι κομματικοί οργανισμοί. Το εννοούν ξεκάθαρα. Γι’ αυτούς είμαστε ένα αγκάθι. Ένας πόλος αντίστασης στην αρρώστια της παγκοσμιοποίησης και της διεθνοποίησης των αγορών. Γι’ αυτό και είναι απέναντί μας. Γι’ αυτό μας πολεμάνε.

Η πρώτη προσπάθεια να σπάσει το ενωτικό και συμπαγές πνεύμα που διακατέχει τον κλάδο μας έγινε στις τελευταίες εκλογές της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ταξί. Η παράταξη που δημιουργήθηκε υπό την καθοδήγηση και τις ευλογίες των Λευτέρη Αυγενάκη δεν κατάφερε να εκλέξει ούτε έναν εκπρόσωπο στο Διοικητικό Συμβούλιο. Προφανώς, στην Πειραιώς θεωρούν ότι τα κάστρα πέφτουν από μέσα.

Αρκετά όμως με τις μειοψηφίες. Ο κλάδος των ταξιτζήδων αποτελείται κυρίως από ανθρώπους που, όχι απλώς αγαπούν, αλλά λατρεύουν τη δουλειά τους. Κι αυτή είναι πάνω από κόμματα και ιδεολογίες. Αυτή η αγάπη για το ταξί είναι κριτήριο για την επιλογή τους και στις αρχαιρεσίες του συνδικάτου μας και στις εθνικές εκλογές. Ο Λυμπερόπουλος δεν μπορεί να επιβάλει σε χιλιάδες ταξιτζήδες ποια γραμμή θα ακολουθήσουν ή ποιο κόμμα θα ψηφίσουν. Οι χιλιάδες ταξιτζήδες όμως επιβάλλουν στον Λυμπερόπουλο τη γραμμή που ακολουθεί ο κλάδος. Αυτούς εκπροσωπώ, αυτούς εκτιμώ, αυτούς σέβομαι, γι’ αυτούς αγωνίζομαι.

Ας καταλάβουν, λοιπόν, ο κ. Μητσοτάκης και η ηγετική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας ότι με τις πολιτικές τους επιλογές δεν έχασαν το Θύμιο Λυμπερόπουλο -αυτός έχει διαχωρίσει τη θέση του από χρόνια-, αλλά τον κλάδο των ταξί. Με αλχημείες, τακτικές τύπου Αυγενάκη, διαγγέλματα και δηλώσεις στήριξης προς δηλωμένους εχθρούς του ταξί, κάθε προσπάθεια προσέγγισης των ταξιτζήδων, ακόμα κι από παλιά στελέχη που εκτιμά ο κλάδος μας, δεν έχει απολύτως καμία τύχη.

Και για να τελειώνουμε: αυτός ο κλάδος και εγώ προσωπικά είμαστε απέναντι σε κάθε μορφή μονοπωλίου. Είτε ιδιωτικό, σαν αυτό που θέλει να επιβάλει η Νέα Δημοκρατία, είτε κρατικό, σαν αυτό που θέλει το ΚΚΕ. Οι αρχές μας και οι αξίες μας είναι διαχρονικές και αμετάβλητες. Δικαιοσύνη στην οικονομία, δικαίωση της εργασίας, θεμιτό κέρδος για όποιον εργάζεται ή επιχειρεί.

Καλά Χριστούγεννα σε όλους. Ακόμη και στους πολιτικούς μάγους με τα ψεύτικα δώρα, που το αστέρι τους τούς οδηγεί σε άδεια φάτνη. Και για τους συναδέλφους μου, ένα μεγάλο ευχαριστώ για τη στήριξη και την εμπιστοσύνη που μου δείχνουν. Υγεία, ευτυχία και χαρά σε κάθε ταξιτζή και σε κάθε ελληνική οικογένεια.

ΥΓ.: Κάθε μέρα που περνάει, η δημοτικότητα των Κώστα Καραμανλή και Προκόπη Παυλόπουλου ανεβαίνει, κι αυτό είναι κάτι που ενοχλεί την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Την ίδια ηγεσία που παραχώρησε όλα τα πλεονεκτήματα του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού στον βασικό της αντίπαλο, τον Αλέξη Τσίπρα και το κόμμα του. Το ότι ο κ. Τσίπρας τα χρησιμοποιεί δεν ενοχλεί καθόλου ούτε την ελληνική κοινωνία ούτε τους εργαζόμενους. Απλώς είναι λυπηρό να ξεγυμνώνεται ιδεολογικάένα κόμμα με τέτοια ιστορία και τόση προσφορά στην πατρίδα.

Άρθρο του Θύμιου Λυμπερόπουλου στη Νέα Σελίδα

Τελευταία νέα

• Βιολογικός καθαρισμός αυτοκινήτου: Πότε και γιατί γίνεται;
• Αιτίες υπερθέρμανσης κινητήρα αυτοκινήτου
• Αξίζει η μικτή ασφάλεια αυτοκινήτου;