Συνήθως οι αριθμοί λένε την αλήθεια. Αφήνουν όμως διαφορετικά συναισθήματα, ανάλογα με την ανάγνωσή τους. Η ανθρωπότητα έχει συνηθίσει σε ειδήσεις ή αναλύσεις οικονομικού περιεχομένου, αδυνατεί όμως να πιστέψει ότι εν έτει 2018 κάθε δέκα λεπτά πεθαίνει ένα παιδί λόγω πείνας.
Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, όσο κυνικό κι αν ακούγεται, δαπανώνται περισσότερα χρήματα για τη διαχείριση των απορριμμάτων του δυτικού κόσμου, παρά για τη διασφάλιση της ανθρώπινης ζωής και την καταπολέμηση της παιδικής θνησιμότητας. Με όλο τον σεβασμό (που έτσι κι αλλιώς δεν τον αξίζει) στον παγκόσμιο πολιτικό και επιχειρηματικό κόσμο, αυτό δεν είναι δείγμα πολιτισμού, αλλά βαρβαρότητας.
Πώς μπορεί να εξηγηθεί μια επένδυση δισεκατομμυρίων δολαρίων για διαστημικά ταξίδια αναψυχής; Πώς να δικαιολογήσεις την κουλτούρα της εξωφρενικής απληστίας που διακατέχει το νέο επιχειρηματικό μοντέλο (διεθνοποίηση αγορών); Πώς να συμβιβαστείς με τα επιτεύγματα της ρομποτικής, όταν αυτά χρησιμοποιούνται για να ικανοποιήσουν την ανθρώπινη απληστία και όχι τον ανθρώπινο αγώνα για επιβίωση; Τα στοιχεία που δίνει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας είναι ανατριχιαστικά. Αναφέρω μόνο το εξής: η ποσότητα των τροφίμων που καταλήγουν στα σκουπίδια ανέρχεται σε 1,6 δισ. τόνους ετησίως. Ας αναλογιστεί ο καθένας μας πόσες ανθρώπινες ζωές, πόσα παιδιά θα έσωζαν αυτά τα σκουπίδια που παράγει… η απληστία του ανθρώπου.
Ποιος όμως ευθύνεται γι’ αυτή την απληστία; Ποιος τη συντηρεί; Ποιος την αναπαράγει; Ποιος την καθιέρωσε ως μοντέλο συμπεριφοράς; Η απάντηση είναι εύκολη και επαληθεύεται εξίσου εύκολα: κυβερνήσεις, πολιτικά κόμματα, φορείς εξουσίας, επιχειρηματικοί κολοσσοί που υιοθέτησαν τον αμοραλισμό ως στάση ζωής και συμπεριφοράς. Ο αμοραλισμός ως φιλοσοφία απορρίπτει οποιονδήποτε κανόνα, οποιαδήποτε μορφή ηθικής. Αντιθέτως, αποδέχεται και νομιμοποιεί οποιοδήποτε αθέμιτο μέσο για την επίτευξη του στόχου. Βασικά συστατικά του αμοραλισμού είναι ο τυχοδιωκτισμός και ο κυνισμός. Στον βωμό της επιτυχίας, του κέρδους, της αναγνώρισης θυσιάζονται και αξίες και κανόνες. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Αυτή η φασιστική φόρμουλα στην πολιτική συνήθως αποτυπώνεται με τον μανδύα των ψευτοεπενδύσεων, των μεταρρυθμίσεων, των προεκλογικών υποσχέσεων και της παροχολογίας.
Δειλά δειλά, στις περισσότερες χώρες έχουν αρχίσει να εκδηλώνονται οι πρώτες αντιδράσεις, τα πρώτα σημάδια αντίστασης σ’ αυτή την οικονομική απληστία των εκφραστών της παγκοσμιοποίησης. Η φτωχοποίηση των κοινωνιών και οι εξαθλιωμένες συνθήκες διαβίωσης ανάγκασαν τους λαούς να επανεξετάσουν τις δομές και το υπόβαθρο της διεθνοποίησης των αγορών. Η ανάπτυξη, η οικονομική ευρωστία, η αύξηση των θέσεων εργασίας δεν ήταν παρά υποσχέσεις που έμειναν ανεκπλήρωτες. Και τώρα ήρθε η ώρα της απογοήτευσης και της αντίδρασης.
Στη μεταμνημονιακή Ελλάδα, ο πολιτικός αμοραλισμός της Νέας Δημοκρατίας και η απόλυτη ταύτιση με τους κανόνες της παγκοσμιοποίησης έρχονται σε πλήρη αντίθεση με όσα συμβαίνουν στον υπόλοιπο κόσμο. Την ίδια ώρα που ο βασικός αντίπαλος για την εξουσία (ΣΥΡΙΖΑ) εξελίσσεται σε σημαντικό πυλώνα της ευρωπαϊκής Αριστεράς και επενδύει στο κοινωνικό όφελος και στο δίκαιο όλων (δικαιοσύνη στην οικονομία), η Νέα Δημοκρατία απομακρύνεται συνειδητά από τους πολίτες, επενδύοντας στο μοντέλο των πολυεθνικών και των ιδιωτικών μονοπωλίων.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η νέα ηγεσία της παράταξης έχουν επιλέξει την αποτυχημένη συνταγή της παροχολογίας προκειμένου να προσελκύσουν νέους ψηφοφόρους. Η στρατηγική τους βασίζεται στο «λέμε αυτά που θέλουν ν’ ακούσουν οι πολίτες», ωστόσο απουσιάζουν το σχέδιο, το όραμα, η αλήθεια. Ο νεοφιλελευθερισμός, που αποτελεί την ιδεολογική ταυτότητα της Νέας Δημοκρατίας, δοκιμάστηκε για έξι χρόνια στην Ελλάδα (2009-2015) και άφησε πίσω του συντρίμμια, μνημόνια, αυτοκτονίες, χρεοκοπίες, ανεργία. Όλα αυτά είναι πρόσφατα βιώματα για τους Έλληνες. Και να θέλουν να ξεχάσουν, δεν μπορούν…
Για την ιστορία, να αναφέρουμε ότι η παγκοσμιοποίηση έχει τις ρίζες της στο σύστημα Κλίντον, η κυβέρνηση του οποίου είχε άριστες σχέσεις με την κυβέρνηση Σημίτη, κι αυτή με τη σειρά της αποτελεί πρότυπο διακυβέρνησης για τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Συμπερασματικά, η απόδραση από τον ιστό της παγκοσμιοποίησης δεν αρκεί να είναι επιθυμία των ανθρώπων που ζουν σε όλες τις χώρες του πλανήτη, αλλά πρωτίστως πρέπει να γίνει απαίτηση και βασικός στόχος των κυβερνήσεών τους. Κάθε χώρα οφείλει να αποκλείσει με κάθε τρόπο την καθιέρωση του οικονομικού φασισμού και να υπερασπιστεί τον εθνικό της πλούτο, αποδίδοντάς τον στον λαό με δικαιοσύνη.
Πρόσφατα, πραγματοποιήθηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις Βρυξέλλες από την ομάδα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς μια εκδήλωση με θέμα «Ουμπεροποίηση και Εργασιακή Σκλαβιά». Βασικό συμπέρασμα της εκδήλωσης είναι ότι η ευρεία χρήση της τεχνολογίας και των ψηφιακών πλατφορμών δημιούργησαν, εκτός από ευκολίες για τον άνθρωπο, κι έναν εργασιακό Μεσαίωνα, στον οποίο εργάζονται νέοι χωρίς ωράριο εργασίας, χωρίς κοινωνική ασφάλιση και με ελάχιστες αμοιβές. Μόνο ένας διεστραμμένος νους μπορεί να δεχτεί ότι ο άνθρωπος θα χρησιμοποιήσει τη νοημοσύνη του για να πολεμήσει τον… εαυτό του. Όταν η τεχνολογία και η ρομποτική υπερβούν την «κόκκινη γραμμή» (όπως έγινε με την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα), τότε η έκρηξη και η κατακραυγή των λαών θα υψώσουν τείχος προστασίας υπέρ της ανθρωπότητας και των αξιών με τις οποίες πορεύτηκε για χιλιετίες.
Η εποχή που οι πολυεθνικές έκαναν «πλιάτσικο» με τις ευλογίες των κυβερνήσεων πρέπει να περάσει ανεπιστρεπτί. Διαφορετικά θα γεμίσει ο πλανήτης με γαλέρες εργατών που θα ζουν και θα αναπνέουν κατ’ εντολήν των αφεντάδων τους. Αυτός ο κόσμος δεν είναι το δικό μας όνειρο. Αυτός ο κόσμος δεν ανταποκρίνεται στο ανθρώπινο είδος. Αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να υπάρξει…
ΥΓ.: Στην πρόσφατη ομιλία του στο Athens Democracy Forum ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας κατέδειξε τη διάβρωση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας λόγω της κυριαρχίας του «οικονομικού» επί του θεσμικού αλλά και των ακραίων εκφάνσεων του νεοφιλελευθερισμού. Όπως τόνισε ο κ. Παυλόπουλος, πρόκειται για έναν επικίνδυνο διαβρωτικό μηχανισμό για τη δικαιοσύνη, τη νομιμότητα και το κράτος δικαίου. Όσο περισσότερες φωνές ενωθούν με αυτή του κ. Παυλόπουλου, όσο περισσότερες απόψεις ταυτιστούν με αυτές του Προέδρου της Δημοκρατίας, τόσο περισσότερες ελπίδες έχουμε ως κράτος και ως πολίτες να επανέλθουμε στην προ μνημονίων κανονικότητά μας.
Άρθρο του Θύμιου Λυμπερόπουλου στο φύλλο 68 της «Νέας Σελίδας»